شیعه‌ستیزی
| بخشی از مجموعهٔ مقاله‌های |
| دین در ایران |
|---|
| مذاهب |
| مرتبط |
| دیگر |
| کتاب‌ها |
| جدول |
 | برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
شیعه‌ستیزی یا آنتی شیعیسم بر این تعریف مقابله و بیزاری، جنگ و تخریب ارزش‌های مادی و معنوی و مخالفت با تشیع است
کشتار و تخریب در کربلا[ویرایش]
در سال ۱۲۱۶ امیرسعود در رأس نیروهای بسیاری از مردم نجد و حبوب و حجاز و تهامه و نواحی دیگر به قصد عراق حرکت نمود و در ماه ذی‌القعده به شهر کربلا رسید و آن را محاصره کرد. سپاه مذکور باروی شهر را خراب کردند و به زور وارد شهر شدند. بیشتر مردم را در کوچه و بازار و خانه‌ها به قتل رسانیدند و نزدیک ظهر با اموال و غنائم فراوان از شهر خارج شدند، سپس در محلی به نام ابیض گرد آمدند. خمس اموال را خود سعود برداشت و بقیه را به هر پیاده یک سهم و به هر سوار دو سهم قسمت کرد (چون به نظر آنها جنگ با کفار بود).[۱]
عثمان بن بشر از مورخان وهابی دربارهٔ حمله به کربلا چنین می‌نویسد:
... گنبد روی قبر (یعنی قبر حسین بن علی) را ویران ساختند و صندوق روی قبر را که زمرد و یاقوت و جواهرات دیگر در آن نشانده بودند، برگرفتند و آنچه در شهر از مال و سلاح و لباس و فرش و طلا و نقره و قرآن‌های نفیس و جز آنها یافتند، غارت کردند و نزدیک ظهر از شهر بیرون رفتند در حالی که قریب به ۲۰۰۰ تن از اهالی کربلا را کشته بودند.
تخریب قبور بقیع[ویرایش]
حرم ائمهٔ بقیع به سال ۴۹۵ یعنی اواخر قرن پنجم دارای گنبد و بارگاه شده است. جهانگرد معروف ابن‌جبیر که در قرن هفتم به حجاز سفر کرده، در دیداری که از بقیع داشته است آن را این‌گونه توصیف می‌کند که:
و آن قبه‌ای مرتفع و سر به فلک کشیده است که در نزدیکی در بقیع واقع شده.[۲]
در قرن هشتم قمری، بعد از گذشت ۱۵۰ سال از سفر ابن‌جبیر، ابن‌بطوله سفری به مدینه نموده و مشاهدات خود را این‌گونه بیان می‌کند: حرم ائمهٔ بقیع، قبه‌ای است سر به فلک کشیده و از نظر استحکام، بدیع و اعجاب‌انگیز است.[۳]
در قرن معاصر، صاحب کتاب مراه‌الحرمین ابراهیم رفقت پاشا، ۱۹ سال قبل از تخریب حرم ائمهٔ بقیع سفر حج نموده و توصیفاتی دارد: «عباس و حسن ابن علی و ائمهٔ سه‌گانه در زیر یک قبه قرار گرفته‌اند که بزرگ‌تر از همهٔ قبه‌های موجود در بقیع است.»[۴]
در طول تاریخ سه بار بقیع تعمیر شده است. بار اول در سال ۵۱۹ توسط المستضر بالله و برای بار سوم در اواخر قرن سیزدهم توسط سلطان محمود غزنوی. کتیبه‌هایی که جهانگردان در سفرهای‌شان از بقیع خوانده‌اند، گویای این مطلب است.
ویرانی یکم[ویرایش]
نیروهای وهابی به رهبری عبدالعزیز آل سعود در سال ۱۲۲۱ بعد از محاصرهٔ طولانی مدینه، ساکنان شهر را در تنگنا قرار دادند و مردم بی‌شماری را قتل‌عام کردند. سپس خادمان آستان پیامبر را یک‌جا جمع کردند و برای آن که محل جمع‌آوری و نگهداری هدایا را نشان دهند، آنان را مورد ضرب و شتم قرار دادند. بعد از غارت کردن حرم نبوی، هنگام بازگشت به نجد که محل استقرار وهابیون بود، از بقیع گذشتند و عبدالعزیز دستور تخریب تمامی بارگاه‌ها را صادر کرد. گفتنی است آنها در این حمله چهار صندوق مملو از جواهرات مرصع به الماس و یاقوت گرانبها و حدود یکصد قبضه شمشیر با غلاف‌های مطلا به طلای خالص و تزیین شده به الماس و یاقوت و… به یغما بردند. در این زمان، خلافت عثمانی به والی خود محمدعلی پادشاه دستور داد که حجاز را از سلطهٔ وهابی‌ها رهایی دهد و کنترل حجاز را به دست گیرد. پس از جنگی خونین به سال ۱۲۲۷ وهابی‌ها شکست سختی خوردند و مردم به بازسازی اماکن متبرکه همت گماشتند.[نیازمند منبع]
ویرانی دوم[ویرایش]
هشتم شوال سال ۱۳۴۴ (روز یوم الهدم) پس از سلطهٔ دوبارهٔ ابن‌سعود، و تسلط بر شهر مدینه در ماه رمضان همان سال شیخ عبدالله، قاضی‌القضات خود را از مکه به مدینه اعزام داشتند تا موضوع تخریب مقابر موجود در مدینه را با علما و سران این شهر مطرح و موافقت آنها را ولو به صورت ظاهری جلب کند و بدین منظور جلسه‌ای تشکیل گردید. شیخ عبدالله از حاضران پرسید: «دربارهٔ تخریب این گنبد و بارگاه‌ها چه می‌گویید»؟ بسیاری از آنها از ترس جان‌شان جواب ندادند، بعضی دیگر هم اظهار موافقت کردند.[۵] وهابی‌ها نیز مردم را با زور اسلحه جمع کرده و به سوی بقیع حرکت دادند و آنچه گنبد و ضریح در شهر مدینه و بیرون از شهر بود، ویران کردند. از جملهٔ آنها گنبد و بارگاه ائمهٔ بقیع. گنبدهای متعلق به عبدالله و آمنه، والدین پیامبر اسلام، قبر ام‌البنین مادر ابوالفضل العباس، اسماعیل پسر جعفر صادق و حرم دختران و همسران پیامبر اسلام و فاطمه بنت اسد مادر علی و بیت الاحزان و حرم ابراهیم فرزند پیامبر اسلام و گنبد مالک ابن انس و عثمان نیز تخریب گردید. ضریح فولادی ائمه بقیع را که در اصفهان ساخته شده بود و بر قبور حسن بن علی، سجاد، محمد باقر و جعفر صادق قرار داشت از جای درآورده و بردند. این روز بعدها به نام یوم الهدم در حافظه تاریخ ثبت شد.[نیازمند منبع]
تخریب قبور سامرا[ویرایش]
بامداد روز چهارشنبه، ۳ اسفند ۱۳۸۴ (۲۲ فوریه ۲۰۰۶)، مردان مسلح به نگهبانان حرمین عسکریین در شهر سامرا حمله کردند و با ورود به این مکان و نصب بمب در نقاط مختلف آن، این حرم را منفجر کردند. به طوری که بخشی از حرم ویران شد و به گنبد طلای آن آسیب جدی رسید.[۶] بعد از این حادثه مقامات امنیتی وقت عراق، عاملان این حادثه را گروهی متشکل از هفت عضو القاعده معرفی کردند.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
| گونه‌های رایج | |
|---|---|
| جامعه |
|
| دیدگاه‌ها | |
| سیاست |
|
| واکنش‌ها |
|
| سیاست‌های تبعیض‌آمیز |
|
| اقدامات متقابل |
|
| مطالب وابسته |
|