گویش رامهرمزی

گویش رامهرمزی (گویش رومزی) یکی از گویشهای زبان فارسی است که بین مردم بومی شهر رامهرمز در استان خوزستان به کار می‌رود.

رامهرمزی
زبان بومی در	ایران
منطقه	رامهرمز
شمار گویشوران	نامعلوم  (بدون تاریخ)
تبار	هندواروپایی هندوایرانی ایرانی غربی فارسی رامهرمزی
کدهای زبان
ایزو ۳–۶۳۹	–

جغرافیا

گویش رامهرمزی در شهر رامهرمز و بین بخشی از مردم رایج است.

واژگان

- زینه zine / زن (زن خانه‌دار)

- خوار Xoar / خواهر

- دا da/ مادر

- بوآ boova / پدر

- برار berar / برادر

- جغله Jegele/ پسر بچه

- نیوا niva / نمی‌توان

- سیلا sila / سوراخ

- هُسیر hosir/ مادر زن یا مادر شوهر

- گو geo/ برادر

- دِدِی dedei/ خواهر

- دُور dour/ دختر

- کُر Kor/ پسر

- بِتی beti/ خاله

- هالو halou / دایی

- خور زمار xorzemar/ پسر خاله یا دختر خاله

- تاته tatah / عمو

- وازا vaza/ عموزاده

برخی از واژه‌های قدیم در گویش رامهرمزی

- چپیله chapila/ کوچهٔ دراز و باریک

- تنگاره tegara/ کوچهٔ باریک و پر پیچ.

- اشکنادش eshkanadesh/ شکستش

- دَک dak/ لرزان

- لیش lis/ بد، تنبل، کثیف…