ایندی‌کار
سری ایندی‌کار که در حال حاضر به عنوان ان‌تی‌تی ایندی‌کار شناخته می شود، بالاترین کلاس مسابقات اتومبیلرانی چرخ باز در ایالات متحده آمریکا است که از سال ۱۹۲۰ پس از دو تلاش اولیه در سال های ۱۹۰۵ و ۱۹۱۶ تحت نظارت نهادهای مختلف برگزار می شود. این سری مسابقات توسط شرکت مادر خود، ایندی‌کار, LLC، که در سال ۱۹۹۶ به عنوان لیگ مسابقات اتومبیلرانی ایندی آغاز شد.
 | |
| رده | چرخ باز |
|---|---|
| منطقه |  آمریکا کانادا |
| اولین فصل | ۱۹۹۶ [۱] |
| رانندگان | ۳۳ (شامل رانندگانی که تنها در مسابقه ایندی ۵۰۰ یا مسابقات انتخابی شرکت میکنند) |
| تیم‌ها | ۱۳ (شامل رانندگانی که تنها در مسابقه ایندی ۵۰۰ یا مسابقات انتخابی شرکت میکنند) |
| تأمین‌کننده تایر | فایرستون |
| قهرمان رانندگان |  الکس پالو (۲۰۲۳) |
| تولیدکنندهٔ قهرمان | شورولت (۲۰۲۳) |
| وبگاه | indycar.com |
 فصل کنونی | |
مسابقه برتر این سری مسابقات، ایندیاناپولیس ۵۰۰ است که برای اولین بار در سال ۱۹۱۱ برگزار شد. از نظر تاریخی، مسابقات چرخ باز محبوب ترین شکل موتوراسپرت ایالات متحده در سراسر کشور بود.
در سال ۱۹۹۴ بین سری اولیه مسابقات سی‌ای‌ار‌تی (مخفف Championship Auto Racing Teams) و تونی جورج منجر به تشکیل لیگ مسابقه ای ایندی شد که سری ایندی‌کار را در سال ۱۹۹۶ راه اندازی کرد.
از آن زمان به بعد، محبوبیت مسابقات چرخ باز در ایالات متحده به طور چشمگیری کاهش یافت. این اختلاف در سال ۲۰۰۸ با توافقی مبنی بر ادغام این دو سری تحت عنوان ایندی‌کار حل و فصل شد، اما قبلاً آسیب زیادی به این ورزش وارد شده بود. پس از ادغام، ایندی‌کار با افزایش اندکی بیننده در سال به کار خود ادامه می دهد.
تاریخچه خودروها، فناوری و مشخصات فعلی[ویرایش]
شاسی[ویرایش]
۱۹۹۶–۲۰۱۱[ویرایش]
در فصل اول مسابقات (۱۹۹۶)، از شاسی مدل سال ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۵ مسابقات قبل از ادغام ساخته شده توسط لولا و رینارد استفاده شد. اولین فصل ایندی‌کار جدید در سال ۱۹۹۷ به وجود آمد. تونی جورج قوانین فنی جدیدی را برای خودروهای ارزان قیمت و موتورهای مبتنی بر تولید مشخص کرد. این اقدام عملاً شاسی سری مسابقات قبلی و موتورهای توربوشارژ را که از اواخر دهه ۷۰ میلادی ستون اصلی ایندیاناپولیس ۵۰۰ بودند، غیرقانونی اعلام کرد.
۲۰۱۲–۲۰۱۴[ویرایش]
در سال ۲۰۱۰، ایندی‌کار اعلام کرد که رسماً فرمول شاسی تک‌ساخت را در سال ۲۰۱۲ در میان مجموعه‌ای از پیشنهادات طرف‌های علاقه‌مند اتخاذ میکند و (نوآورانه، رقابتی، چرخ باز، جدید، مرتبط با صنعت، کم هزینه) را راه‌اندازی میکند. [۲]
۲۰۱۵–۲۰۱۷[ویرایش]
ایندی کار امیدوار بود تا سال ۲۰۱۶ با معرفی کیت های هوا و توسعه مرتبط با آنها، رکورد جدیدی در پیست سرعتی ایندیاناپولیس ثبت کند. با این حال، پس از یک سری نگرانی های ایمنی در طول تمرین برای ایندیاناپولیس ۵۰۰ ۲۰۱۵ با بسته کیت هوانوردی شورولت، این امر محقق نشد.[۳]
_(17183807876).jpg)
۲۰۱۸–هم اکنون[ویرایش]
فصل ۲۰۱۷ آخرین فصلی بود که از این نوع کیت ها استفاده میشد تیم ها موظف به استفاده از شاسی جدید دلارا که نمونه اولیه آن در ماه می ۲۰۱۷ معرفی شده بود استفاده کنند.[۴]
تایر ها[ویرایش]
از فصل ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۰ فایرستون تنها تأمین کننده اصلی تایر این مسابقات بود.
نحوه امتیاز دهی[ویرایش]
مانند سایر کمیته های برگزاری و مسابقات دیگر، ایندی کار نیز بر اساس جایگاهی که راننده در یک مسابقه به پایان می رسد امتیاز می دهد. برنده یک مسابقه ۵۰ امتیاز می گیرد. چهار راننده برتر به ترتیب با ده، پنج و سه امتیاز از هم فاصله دارند. نفرات چهارم تا دهم هر کدام با دو امتیاز فاصله دارند. یازدهم تا بیست و پنجم هر کدام با یک امتیاز از هم فاصله دارند. امتیازات پاداش به شرح زیر تعلق می گیرد: یک امتیاز به راننده ای که در هر مسابقه پل پوزیشن (جایگاه نخست) را کسب کند (به جز ایندیاناپولیس ۵۰۰)، یک امتیاز به هر راننده ای که حداقل یک دور در یک مسابقه پیشتاز باشد. از سال ۲۰۱۴ تا ۲۰۲۲، امتیاز دهی در ایندیاناپولیس ۵۰۰ برای تمامی جایگاه های پایانی دو امتیاز اعطا میکرد. از ابتدای سال ۲۰۲۳، امتیازات مسابقه ایندیاناپلیس ۵۰۰ مشابه مسابقات دیگر فصل شد. در صورت مساوی بودن امتیازات در پایان فصل قهرمان از بین راننده ای که بیشترین برد را داشته باشد انتخاب میشود اگر باز هم مساوی شود از راننده ای که بیشترین جایگاه دوم و همینطور سوم را کسب کرده باشد انتخاب میشود.
فصل ها[ویرایش]
جدول زیر فهرستی از تمامی قهرمانان این سری مسابقات از اولین فصل برگزاری این مسابقات هستند که در سال ۲۰۰۸ پس از ادغام دو سری مسابقه و تصمیم بر یکی کردن نتایج گرفته شد است. اولین فصل رسمی این مسابقات در سال ۱۹۹۶ برگزار شد و آمار و لیست زیر از این تاریخ است.
جوایز انفرادی[ویرایش]
از سال و فصل ۲۰۱۰ سر ی مسابقات ایندی‌کار تصمیم به دادن دو جام قهرمانی به رانندگان در دو پیست متفاوت بیضی شکل و معمولی کرد. این دو جام قهرمانی به نام دو اسطوره این مسابقات ای. جی. فویت و ماریو آندراتی نام گذاری شد. دلیل اینکار برای ترقیب راندگانی است که ترجیح می‌دهند تنها در پیست های بیضی یا معمولی مسابقه دهند و برد در یک پیست را بر دیگری ترجیح دهند.
این جایزه همچنین فرصت معقولی را برای یک تیم ایجاد می کند تا از دو راننده برای یک فصل استفاده کند. یک تیم می‌تواند یک راننده مخصوص برای پیست های بیضی شکل و یک راننده مخصوص برای پیست های جاده‌ای/خیابانی استخدام کند، که مجموع امتیازات را برای تیم خود دریافت میکند.
توجه داشته باشید که پیست های خیابانی به عنوان بخشی از جام پیست های جاده ای گنجانده شده است.
| فصل | ای. جی. فویت جایزه پیست‌های بیضی |
ماریو آندراتی جایزه پیست‌های جاده‌ای/خیابانی |
|---|---|---|
| ۲۰۱۰ |  Dario Franchitti
|
 ویل پاور
|
| ۲۰۱۱ |  اسکات دیکسون
|
ویل پاور
|
| ۲۰۱۲ | Ryan Hunter-Reay
|
ویل پاور
|
| فصل | ای. جی. فویت جایزه پیست‌های بیضی (گذشته) |
ماریو آندراتی جایزه پیست‌های جاده‌ای/خیابانی(گذشته) |
| ۲۰۱۳ |  هلیو کاسترونوز
|
اسکات دیکسون
|
| ۲۰۱۴ |  خوان پابلو مونتویا
|
ویل پاور
|
| ۲۰۱۵ | خوان پابلو مونتویا
|
ویل پاور
|
| ۲۰۱۶ | جوزف نیوگاردن
|
 سایمون پیجنو
|
| ۲۰۱۷ | هلیو کاسترونوز
|
جوزف نیوگاردن
|
| ۲۰۱۸ | ویل پاور
|
اسکات دیکسون
|
| ۲۰۱۹ | سایمون پیجنو
|
اسکات دیکسون
|
| ۲۰۲۰ | اسکات دیکسون
|
جوزف نیوگاردن
|
| ۲۰۲۱ |  پاتو او'وارد
|
الکس پالو
|
| ۲۰۲۲ | پاتو او'وارد
|
ویل پاور
|
| ۲۰۲۳ | جوزف نیوگاردن
|
الکس پالو
|
آمار[ویرایش]
قهرمانی توسط رانندگان[ویرایش]
| راننده | تعداد | فصل ها |
|---|---|---|
| اسکات دیکسون
|
۶ | ۲۰۰۳, ۲۰۰۸, ۲۰۱۳, ۲۰۱۵, ۲۰۱۸, ۲۰۲۰ |
| داریو فرانچیتی
|
۴ | ۲۰۰۷, ۲۰۰۹, ۲۰۱۰, ۲۰۱۱ |
| سام هورنیش جونیور
|
۳ | ۲۰۰۱, ۲۰۰۲, ۲۰۰۶ |
| جوزف نیوگاردن
|
۲ | ۲۰۱۷, ۲۰۱۹ |
| ویل پاور
|
۲۰۱۴, ۲۰۲۰ | |
| الکس پالو
|
۲۰۲۱, ۲۰۲۳ | |
| اسکات شارپ
|
۱ | ۱۹۹۶ |
| باز کالکینز
|
۱۹۹۶ | |
| تونی استوارت
|
۱۹۹۷ | |
 کنی براک
|
۱۹۹۸ | |
| گرگ ری
|
۱۹۹۹ | |
| بادی لیزیر
|
۲۰۰۰ | |
| تونی کنان
|
۲۰۰۴ | |
| دن ولدون
|
۲۰۰۵ | |
| رایان هانتر ری
|
۲۰۱۲ | |
| سایمون پیجنو
|
۲۰۱۶ |
قهرمانی توسط تیم‌ها[ویرایش]
| تیم | تعداد | فصل ها |
|---|---|---|
| چیپ گاناسی ریسینگ | ۱۱ | ۲۰۰۳, ۲۰۰۸, ۲۰۰۹, ۲۰۱۰, ۲۰۱۱, ۲۰۱۳, ۲۰۱۵, ۲۰۱۸, ۲۰۲۰, ۲۰۲۱, ۲۰۲۳ |
| تیم پنسکی | ۶ | ۲۰۰۶, ۲۰۱۴, ۲۰۱۶, ۲۰۱۷, ۲۰۱۹, ۲۰۲۲ |
| آندراتی اتواسپورت | ۴ | ۲۰۰۴, ۲۰۰۵, ۲۰۰۷, ۲۰۱۲ |
| ای. جی. فویت ریسینگ | ۲ | ۱۹۹۶, ۱۹۹۸ |
| تیم منارد | ۱۹۹۷, ۱۹۹۹ | |
| پنتر ریسینگ | ۲۰۰۱, ۲۰۰۲ | |
| بردلی موتوراسپورت | ۱ | ۱۹۹۶ |
| هملگارن ریسینگ | ۲۰۰۰ |
تلویزیون[ویرایش]
فصل افتتاحیه سه مسابقه از تلویزیون ای بی سی پخش شد فصل ۱۹۹۶–۹۷ توسط ای بی سی، سی بی اس و ای‌اس‌پی‌ان پخش شد. در سال ۱۹۹۸، تی‌ان‌ان به لیست پخش کنندگان اضافه شد. در سال ۱۹۹۹، فاکس اسپورت اکثر مسابقات را پخش کرد و بقیه مسابقات در فاکس، ای بی سی و ای‌اس‌پی‌ان ۲ پخش شد.[۶] از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۸، ای بی سی و ای‌اس‌پی‌ان شرکای تلویزیونی انحصاری مسابقه‌های لیگ ایندی بودند.[۷]
تاریخچه لوگو[ویرایش]
-
2008 (in conjunction with DirecTV HD)
-
2016–2018 -
2019–present
.svg)
منابع[ویرایش]
مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «IndyCar Series». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۳ ژوئن ۲۰۲۴. این صفحه یک درگاه برای منابع و مقالات ساخته شده مرتبط با موتوراسپورت است.
- ↑ The first American championship car season took place in 1905.
- ↑ Engineering, Racecar (2010-03-23). "IndyCar announces advisory board to develop new platforms | IndyCar". Racecar Engineering (به انگلیسی). Retrieved 2022-08-02.
- ↑ Glendenning, Mark. "IndyCar wants Indianapolis speed record beaten by 2016". Archived from the original on 2017-02-20. Retrieved 2017-02-20.
- ↑ "INSIGHT: Progress made – and changes to come – with IndyCar's aeroscreen". RACER (به انگلیسی). 2021-01-01. Retrieved 2022-08-02.
- ↑ "INDYCAR, Motorsport Network Reveal Large Global Fan Survey". IndyCar.com. 2022-02-25. Retrieved 2022-05-02.
- ↑ "IRL Adds TNN to its family as all '98 races on broadcast TV". Sports Business Daily. 1997-12-04. Archived from the original on 2011-01-04. Retrieved 2010-08-23.
- ↑ 1998 IRL Races To Be Covered On Four Major Television Networks - The Auto Channel, 4 December 1997