پرش به محتوا

رحیم رضایی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

رحیم رضایی
زادهٔ۱۲۷۵ ه‍. خ
۱۳۱۳ ه‍. ق
۱۸۹۶ میلادی
زنجان
ناپدیدشدن۱۳۱۵ ه‍. خ
۱۳۵۴ ه‍. ق
۱۹۳۶ میلادی
زنجان، ایران
وضعیت پیداییگمشده به مدت ۸۸ سال، ۵ ماه و ۱۳ روز
درگذشتنامشخص
مدفننامشخص
محل زندگیزنجان
ملیتایرانی
دیگر نام‌هامنجم زنجانی
پیشهستاره‌شناس
عنوانآخرین اخترشناس کلاسیک
فرزندانمظفر
احمد
یحیی
عالمتاج
والدینحسین‌قلی خان یاور

رحیم رضایی (مفقودی از ۱۳۱۵ خورشیدی - ۱۳۵۴ قمری - ۱۹۳۶ میلادی، زنجان، ایران) مشهور به آخرین اخترشناس کلاسیک[۱]، یک اخترشناس و اختربین ایرانی بود.

زندگی[ویرایش]

اسطرلاب با شیوه ایرانی، از سیستم‌های محاسباتی نجومی رحیم رضایی بود.

میرزا رحیم پسر حسین خان یاور خدابنده لو سرابی[۲]، از اهالی منطقه خدابنده، احتمالا در ۱۳۱۳ قمری دوره قاجار متولد شد. او بر اساس علم نجوم قدیم، علاوه بر تنظیم گاه‌شماری خورشیدی سالانه بر اساس ستاره‌ها و صورت‌های فلکی برای کشاورزان منطقه برای زمان بارش بهاری، برف زمستانی و...[۳] و همچنین به تنظیم گاه‌شماری هجری قمری سالانه،‌ برای وقایع قمری و قمر در عقرب می‌پرداخت.[۲] گفته شده پیش‌بینی‎‌های او درست از آب در آمده و باعث گرامیداشتن او شده بود.[۱]

ناپدید شدن[ویرایش]

پیش‌بینی‌های او به خاطر اختربینی سبب وحشت در میان مالکان محلی گشته و همین عمل سبب شد در زمانی که حدود سی سال سن داشت، مفقود گردد. عده‌ای بر کشته شدن او توسط مالکان محلی هستند که هیچ‌گاه جسد او پیدا نشد، اما روایتی هست که می‌گوید او برای دیدن پدیده‌ای نجومی وقت در سال ۱۳۱۵ خورشیدی به سمت شمال - به طرف قفقاز - رفت و هیچ‌گاه بر نگشت.[۱]

شهرت[ویرایش]

او سه سال پیش از آغاز جنگ جهانی دوم و بیست سال پیش از پرتاب نخستین ماهواره جهان -اسپوتنیک-۱ - و شروع عصر فضایی ناپدید شد و هیچ گاه پیدا نشد. از این رو او را آخرین اخترشناس کلاسیک یا آخرین منجم قدیم می‌نامند.[۱] او آخرین نسل از منجمان کلاسیک و اختربین ایران بود. پس از او نجوم به خاطر پیشرفت‌های حوزه تکنولوژی به چندین بخش شامل اخترشناسی نظری، اخترشناسی آماتوری، اخترشناسی رادیویی، اخترشناسی رصدی و ... تقسیم شد.

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ «رحیم رضایی، آخرین منجم قدیم». شبکه مخابرات هوافضا و ناوبری - شاهین ATNN. تهران. ۱۴۰۳.
  2. ۲٫۰ ۲٫۱ ابن الحسین خدابنده‌لو سرابی، میرزا رحیم. كتاب في العلم الهیئت وخلق العالم.
  3. Thagard, Paul R. (1978). "Why Astrology is a Pseudoscience". PSA: Proceedings of the Biennial Meeting of the Philosophy of Science Association..

پیوند به بیرون[ویرایش]