پرش به محتوا

طومان بای یکم

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
طومان بای یکم
طومان‌بای یکم، سلطان مصر
آرامگاه طومان‌بای یکم در قاهره
سلطنت۲۵ ژانویه تا ۲۰ آوریل ۱۵۰۱م (۸۶ روز)[۱]
۱۸ جمادی‌الثانی تا ۲۸ رمضان ۹۰۶ق (۱۰۰ روز)[۲]
پیشینجانبلاط
جانشینقانصوه غوری
زاده۱۴۶۱م
درگذشته۱۵۰۱م/ ۹۰۶ق
قاهره
نام کامل
العادل ابوالنصر سیف‌الدین طومان‌بای
دودمانMameluke_Flag.svg مملوکان

طومان‌بای یکم (به عربی: العادل أبو النصر سيف الدين طومان باي الأشرفي) (پادشاهی: ۱۵۰۱) بیست‌ودومین سلطان مملوکی برجی مصر بود.[۳]

طومان‌بای از جمله بردگان سلطان اشرف سیف‌الدین قایتبای (هفدهمین سلطان برجی) به‌شمار می‌رفت، از این‌رو او را طومان‌بای اشرفی نامیده‌اند. تبار او را ابن ایاس از چرکس‌ها دانسته[۴] و برخی نیز او را از ولایت غور در نزدیکی هرات در افغانستان امروزی دانسته‌اند.[۵] طومان‌بای در آغاز از جامه‌داران سلطان قایتبای و در سال ۸۹۸ از خزانه‌داران فرمانروایی مملوکی بود. او هنگامی که شورشی در سرزمین شام رخ داد، به آن سرزمین لشکر کشید و پس از سرکوب شورش، در آن‌جا با لقب مؤید فرمانروا شد. او در روز شنبه ۱۸ جمادی‌الثانی ۹۰۶ با تسخیر دژی که اشرف جانبلاط (بیست‌ویکمین سلطان برجی) در آن پناه گرفته بود و با برکناری او از سلطنت ممالیک، بر تخت فرمانروایی مصر نشست.[۶] از نخستین کارهای ناپسندی که او در آغاز فرمانروایی‌اش انجام داد، دستگیری اصل‌بای (همسر اشرف قایتبای، مادر الناصر محمد بن قایتبای، همسر جانبلاط و خواهر ظاهر قانصوه اشرفی) بود.[۷] وی سرانجام پس از ۱۰۰ روز فرمانروایی (۳ ماه و ۱۰ روز) در شب عید فطر (۲۸ رمضان) سال ۹۰۶ از سوی قانصوه غوری از فرمانروایی برکنار و کشته شد.[۸]

منابع[ویرایش]

  1. «طومان‌بای یکم (ویکی‌پدیای انگلیسی)».
  2. ابن ایاس، زین‌الدین محمد بن احمد، بدائع الزهور في وقائع الدهور، ج۳، ص ۴۶۲، ۴۷۶ و ۴۷۷. (عربی)
  3. «مماليك الشركس». (ویکی‌پدیای عربی)
  4. ابن ایاس حنفی، زین‌الدین محمد بن احمد، بدائع الزهور في وقائع الدهور، ج۳، ص ۴۶۳. (عربی)
  5. «قتل السلطان العادل طومان باي».
  6. ابن ایاس حنفی، زین‌الدین محمد بن احمد، بدائع الزهور في وقائع الدهور، ج۳، ص ۴۶۳ و ۴۶۴. (عربی)
  7. ابن ایاس حنفی، زین‌الدین محمد بن احمد، بدائع الزهور في وقائع الدهور، ج۳، ص ۴۶۶. (عربی)
  8. ابن ایاس حنفی، زین‌الدین محمد بن احمد، بدائع الزهور في وقائع الدهور، ج۳، ص ۴۷۶ و ۴۷۷. (عربی)