قتل کوبی ماندل و یوسف اشران
قتل کوبی ماندل و یوسف اشران | |
---|---|
نام بومی | רצח הנערים מתקוע |
موقعیت | حومهٔ شهرک اسرائیلینشین تکوآ در کرانه باختری |
مختصات | ۳۱°۳۸′۴۰″ شمالی ۳۵°۱۴′۰۸″ شرقی / ۳۱٫۶۴۴۴۴°شمالی ۳۵٫۲۳۵۵۶°شرقی |
تاریخ | ۸ مه ۲۰۰۱ |
گونه حمله | آدمربایی، حمله با جسم تیز، سنگسار |
کشتهها | ۲ نوجوان غیرنظامی اسرائیلی |
در ۸ مه ۲۰۰۱ دو نوجوان یهودی به نامهای یاکوف «کوبی» ماندل و یوسف ایشران در حومه شهرک اسرائیلی «تکوآ» در کرانه باختری، جایی که با خانوادههای خود زندگی میکردند، کشته شدند. هویت قاتلان هرگز مشخص نشد، اگرچه اسرائیل و تعدادی از منابع اعلام کردهاند که تروریستهای ناشناس فلسطینی مسئول این حمله هستند.[۱][۲][۳]
کوبی ماندل یک اسرائیلی-آمریکایی بود که خانوادهاش در سال ۱۹۹۶ از ایالات متحده به اسرائیل مهاجرت کردند. قتل او منجر به تصویب قانونی توسط کنگره ایالات متحده شد که هدف آن تقویت واکنش ایالات متحده به کشتار آمریکاییهای خارج از کشور بود. در واکنش به قتل او، والدین کوبی بنیاد کوبی ماندل را راهاندازی کردند تا از خانوادههایی که در اثر حملات تروریستی آسیب دیده بودند حمایت کنند.[۴]
ناپدید شدن و کشف[ویرایش]
کوبی ماندل (عبری: קובי מנדל) و یوسف اشران (عبری: יוסף איש-רן) نوجوانان اسرائیلی ۱۳ و ۱۴ ساله بودند. کوبی شهروند ایالات متحده و اسرائیل بود. پسران در شهرک اسرائیلی تکوآ، گوش عتصیون در نزدیکی شهر فلسطینی به همین نام (تقوع) واقع در کرانه باختری زندگی میکردند و به مدرسه میرفتند.[۵][۶][۷] در ۸ مه ۲۰۰۱، پسران به مدرسه نرفتند و در بیابان یهودیه اطراف روستایشان پیادهروی کردند.[۸] در ابتدا والدین آنها نگران پسرها نبودند. آنها فکر میکردند پسرها برای شرکت در تظاهرات سیاسی به مدرسه و سپس اورشلیم رفتهاند. اما وقتی پسرها تا نیمه شب به خانه نیامدند، والدینشان به مسئولان اطلاع دادند.[۵][۶]
جسد دو پسر صبح روز بعد در غاری در نزدیکی شهرک محل زندگی آنها کشف شد. یواسای تودی گزارش داد که به گفته پلیس، هر دو پسر «بسته شده، با چاقو و ضربات سنگ کشته شدهاند». این روزنامه ادامه داد: «دیوارهای غار در صحرای یهود با خون پسران پوشیده شده بود که طبق گزارشها قاتلان این کار را کرده بودند».[۶] سیانان و آیریش ایندیپندنت گزارش دادند که «کانال دو تلویزیون اسرائیل گفت که پلیس معتقد است دستکم سه مهاجم پس از قتل، دستهای خود را در خون پسران فروکرده و آن را به دیوارههای غار مالیدهاند».[۹][۱۰]
میرو کوهن، یک دامدار گوسفند، این صحنه را برای تایم توضیح داد: «سنگی به اندازه یک کامپیوتر روی جمجمه شکسته شده کوبی قرار داشت. هر دو جسد با سنگ پوشانده شده بود. خون دیوارها را آغشته کرده بود و زمین خاکی با [خون] گلآلود شده بود.» اجساد به حدی مثله و تغییر شکل داده شده بودند که از پروندههای دندانپزشکی برای تأیید هویت استفاده شد.[۱۱]
جروزالم پست گزارش داد که پلیس نمیتواند تعیین کند که آیا این پسران در خارج از غار کشته شدهاند یا اجساد آنها پس از قتل در غار قرار گرفته. پس از معاینه پزشکی قانونی، اجساد به همراه سنگهای آغشته به خون از غار خارج شدند. مراسم تشییع جنازه پسران با حضور هزاران نفر برگزار شد.[۵]
مسئولیت[ویرایش]
پلیس اسرائیل چندین بیانیه در مورد مسئولیت این قتلها صادر کرد. آنها گزارشهای مختلفی دربارهٔ مسئولیت این قتلها دریافت کردند و اظهار داشتند که دزدانی که در همان شب ۱۰۰ بز را از تکوا دزدیدند، ممکن است مقصر بوده باشند[۵] که البته هیچ ارتباط روشنی بین این دو جنایت وجود نداشت[۸] و مدرکی هم برای پیوند این دو وجود نداشت.[۵] با این حال، یکی از فرماندهان پلیس اظهار داشت که «بدون شک» این قتل «به دلایل ملی گرایانه» انجام شده است.[۵] پلیس گفت که به نظر میرسد این قتلها در طی یک «برخورد شانسی» اتفاق افتاده است و از قبل برنامهریزی نشده بودند.[۷][۸][۱۰][۱۲] نیروهای امنیتی اسرائیل ۲۰ فلسطینی را از روستاهای مجاور دستگیر کردند و در پاسخ به این حمله منع آمد و شد و مسدود کردن جادهها را اعمال کردند.[۵]
تعداد کمی از خبرگزاریهایی که در مورد این قتلها گزارش داده بودند، گفتند که یک فرد ناشناس که مدعی نمایندگی یک گروه مبارز اسلامی است، با یک یا چند خبرگزاری دیگر تماس تلفنی گرفته تا مسئولیت را بر عهده بگیرد.[۱۰] روزنامه آیریش ایندیپندنت گزارش داد که تماسی با رویترز برقرار شده و این تماس قابل تأیید نیست، اما ظاهراً انگیزه را انتقام از قتل یک مبارز جهاد اسلامی در روز شنبه گذشته اعلام کردهاند. آیریش ایندیپندنت از هیچ گروه خاصی نام نبرد. روزنامه اورشلیم پست در روز بعد از این رویداد اعلام کرد که یک تماسگیرنده ناشناس به «خبرگزاریهای خارجی» گفته است که او نماینده گروهی به نام «حزبالله فلسطین» بوده و این پسران برای انتقام از کشته شدن نوزاد چهارماهه فلسطینی به نام ایمان هیجو که چند روز قبل در اثر گلوله تانک اسرائیل کشته شد، قربانی این خشونت شدهاند.[۵] آریل شارون به خاطر این حادثه عذرخواهی کرده بود و تأکید کرده بود که «سربازان قصد کشتن او را نداشتند».[۱۳] گزارش بعدی اورشلیم پست، که در سال ۲۰۰۸ چاپ شد، نشان داد که قتل پسران ممکن است به «چوپانهای بادیه نشین» مرتبط باشد.[۱۴]
سه کتاب دربارهٔ تروریسم که شامل مجموعهای از حملات تروریستی علیه اسرائیل است، متعاقباً این قتلها را به عنوان منتسب به جهاد اسلامی و یا یک گروه منشعب از حزبالله به نام «حزبالله فلسطین» فهرست کردند.[۱۵][۱۶][۱۷] منبعی دیگر «اوباش فلسطینی» را مقصر میداند.[۱۸] بوستون گلوب گزارش داد که شهرکنشینان اسرائیلی گفتهاند که «گروهی از جوانان فلسطینی در طول هفت ماه خشونت، ادعایی بر غار داشتند و به جوانان اسرائیلی هشدار داده شده بود که در آنجا پیادهروی نکنند».[۷] اکثر منابع صرفاً تروریستهای ناشناس فلسطینی را مقصر میدانند.[۵] بر اساس گزارش کنگره ایالات متحده در سال ۲۰۰۴، هرگز «تحقیق یا تعقیب معناداری» در مورد این پرونده صورت نگرفت و ظاهراً عاملان هنوز دستگیر نشدهاند.[۱۹]
واکنشها[ویرایش]
دولت اسرائیل این قتلها را محکوم کرد.[۶][۱۲][۲۰] آریل شارون مسئول این قتلها را متوجه تشکیلات خودگردان فلسطین دانست. شارون گفت که نیروهای امنیتی فلسطین هیچ کاری برای جلوگیری از کشتار غیرنظامیان بیگناه توسط تروریستها انجام نمیدهند. وی گفت که تلویزیون فلسطین «با پخش موزیک ویدئوهای پر از تصاویر پرتاب سنگ توسط کودکان» خشونت را ترویج میکند.[۱۳]
تشکیلات خودگردان فلسطین این کشتار را محکوم کرد. صائب عریقات، سخنگوی تشکیلات خودگردان گفت: «دولت خودگردان فلسطین از جان باختن این دو پسر و همه کودکان، خواه اسرائیلی یا فلسطینی، یهودی، مسلمان یا مسیحی، متأسف است».[۱۲] وی افزود که کشتن غیرنظامیان در هر دو طرف درگیریهای جاری، جنایت است و «راه کوتاه برای صلح و ثبات، پایان دادن به اشغال اسرائیل است.»[۲۱]
یاسر عرفات، رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین، اسرائیل را به دلیل «قربانی کردن کودکان فلسطینی» متهم کرد.[۶][۱۲] وی به ماجرای یک دختر سهماهه فلسطینی به نام ریما احمد اشاره کرد که چهارشنبه گذشته در جریان حمله اسرائیل به اردوگاه آوارگان فلسطینی با شلیک گلوله مجروح شد.[۶]
شلومو ریسکین، خاخام اهل افرات، در بیانیه ای با اشاره به قتل این دو پسر و همچنین قتل تروریستی یک نوزاد دهماهه اسرائیلی در ماه قبل، گفت که «تمایز عمیقی» بین «اسرائیل و دشمنانش» میبیند:
اگر کودکی توسط اسرائیل کشته میشود به خاطر این است که سربازان برای دفاع از خود به ساختمانی شلیک کردهاند که از آن به سمتشان تیراندازی شده. در مورد کوبی، یوسف و شلهوت، دشمن کودکان بیگناه را برای نابودی انتخاب کرد.[۵]
آریل شارون مرگ این پسران را یک «قتل وحشتناک» توصیف کرد و دستور حمله موشکی به دفاتر فتح یاسر عرفات در شهر غزه را صادر کرد که در آن ۲۰ فلسطینی زخمی شدند.[۱۱]
ریچارد بوچر، سخنگوی وزارت خارجه آمریکا، کشتار پسران اسرائیلی را «وحشتناک و وحشیانه» خواند. پاپ ژان پل دوم که در مالتا سخنرانی میکرد، گفت که از «خبرهای خشونت وحشتناک از سرزمین مقدس علیه جوانان بیگناه» ناراحت است.[۶]
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ "Ya'acov (Kobi) Mandell, Yosef (Yossi) Ish-Ran, May 9, 2001 // In Memory of the Victims of Palestinian Violence and Terrorism in Israel". mfa.gov.il. Retrieved 23 September 2015.
- ↑ بخش #مسئولیت را ببینید
- ↑ بخش #مسئولیت را ببینید
- ↑ "The Koby Mandell Foundation". kobymandell.org. Retrieved 19 November 2014.
- ↑ ۵٫۰۰ ۵٫۰۱ ۵٫۰۲ ۵٫۰۳ ۵٫۰۴ ۵٫۰۵ ۵٫۰۶ ۵٫۰۷ ۵٫۰۸ ۵٫۰۹ Margot Dudkevitch, Herb Keinon, Janine Zacharia,Itim (10 May 2001). "Terrorists murder teens near Tekoa. Sharon demands PA halt terror". Jerusalem Post. Archived from the original on 13 July 2011. Retrieved 11 March 2011.
{{cite web}}
: نگهداری یادکرد:نامهای متعدد:فهرست نویسندگان (link) - ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ ۶٫۲ ۶٫۳ ۶٫۴ ۶٫۵ ۶٫۶ Matthew Kalman (20 June 2001). "Two Israeli teenagers stoned to death". USA Today. Retrieved 24 March 2011.
- ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ ۷٫۲ Sennott, Charles (10 May 2001). "Boys' Deaths Renew Focus on Old Mideast Hatreds". The Boston Globe. p. A1.
The settlement and a nearby Palestinian village of the same name refer to the place where the prophet Amos was born … [Among other possible motives settlers] said a group of Palestinian youths had staked a claim on the cave during the seven months of violence, and that Israeli youths had been warned not to hike there.
Abstract available. Subscription required for full text, which is also available via ProQuest NewsStand as document ID 72729111. - ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ ۸٫۲ "Two Israeli boys found bludgeoned to death". London: guardian.co.uk. May 9, 2001. Retrieved 11 March 2011.
- ↑ "Seven hurt in Gaza gunbattle". CNN. 10 May 2001. Archived from the original on 9 August 2012. Retrieved 11 March 2011.
- ↑ ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ ۱۰٫۲ Phil Reeves in Tekoa (10 May 2001). "'Get tough' call to Sharon as Jewish boys stoned to death". Irish Independent. Retrieved 11 March 2011.
- ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ Matt Rees With Reporting By Aharon Klein/Tekoa (21 May 2001). "The Terrible Tide Of Blood". Time. Archived from the original on November 7, 2012. Retrieved 11 March 2011.
- ↑ ۱۲٫۰ ۱۲٫۱ ۱۲٫۲ ۱۲٫۳ Joel Greenberg (10 May 2001). "2 Jewish Teenagers Are Beaten to Death in the West Bank". New York Times. Retrieved 11 March 2011.
- ↑ ۱۳٫۰ ۱۳٫۱ Matthew Kalman (20 June 2001). "Stoning to Death' of Israeli Youths Fuels Tension". ABC News. Retrieved 11 March 2011.
- ↑ Caroline Glick (28 March 2008). "Israeli's accountability problem". Retrieved 29 March 2011.[پیوند مرده]
- ↑ Barry M. Rubin and Judith Colp Rubin (31 December 2007). Chronologies of modern terrorism. M.E. Sharpe. p. 219. ISBN 978-0-7656-2047-7. Retrieved 11 March 2011.
- ↑ Harvey W. Kushner (4 December 2002). -9780761924081 Encyclopedia of terrorism. SAGE Publications. p. 467. ISBN 978-0-7619-2408-1. Retrieved 11 March 2011.
Kobi Mandell islamic jihad.
{{cite book}}
: Check|url=
value (help) - ↑ Tatah Mentan (30 October 2004). Dilemmas Of Weak States: Africa And Transnational Terrorism In The Twenty-First Century (Contemporary Perspectives on Developing Societies). Ashgate Publishing. pp. 90–91. ISBN 978-0-7546-4200-8. Retrieved 11 March 2011.
- ↑ Berger, Matthew E. (16 December 2004). "Bill Cracks Down on Killers of Americans". Retrieved 29 March 2011.
- ↑ Shragai, Nadav (15 July 2008). "Begging their pardon". Haaretz. Retrieved 29 March 2011.
- ↑ Marcus Gee (10 May 2001). "Mr. Day Speaks the Truth". Toronto: The Globe and Mail. p. A19. Retrieved 30 March 2011. Subscription required.
- ↑ "Israeli teenagers 'stoned to death'". BBC. 9 May 2001. Retrieved 11 March 2011.