پادشاهی جزایر قناری
پادشاهی جزایر قناری | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ۱۴۰۴–۱۴۴۸ | |||||||||||
 پرچم
 نشان ملی
| |||||||||||
| وضعیت | دولت خراجگزار تابع حکومت کاستیل | ||||||||||
| پایتخت | بتانکوریا (۱۴۰۴–۱۴۲۵) تگیسه (۱۴۲۵–) | ||||||||||
| زبان(های) رایج | زبان نورمان قدیم، اسپانیایی مدرن اولیه، زبان گوانچه | ||||||||||
| دین(ها) | مسیحیت کاتولیک (دین رسمی), باورهای گوانجه | ||||||||||
| حکومت | پادشاهی | ||||||||||
| پادشاه | |||||||||||
• ۱۴۰۴–۱۴۲۵ | ژان دو بتنکور | ||||||||||
• ۱۴۲۵–۱۴۴۸ | ماسیو دو بتنکور | ||||||||||
| دوره تاریخی | قرون وسطی | ||||||||||
• فتح لانزاروته | ۱۴۰۴ | ||||||||||
• سیادت بر لانزاروته، فوئرته‌ونتورا و ایه‌رو به پادشاهی پرتغال فروخته شد (مورد مناقشه از طرف کاستیل) | ۱۴۴۸ | ||||||||||
| |||||||||||
| امروز بخشی از | اسپانیا | ||||||||||
پادشاهی جزایر قناری یک دولت خراجگزار واقع در شمال آفریقا و تابع حکومت کاستیل بود که در طی سالهای ۱۴۰۴ الی ۱۴۴۸ ادامه داشت.
اولین تماس اروپاییان[ویرایش]
به غیر از تماس قبلی رومیان با اهالی این جزایر، یکی از اولین اروپایی‌های شناخته شده‌ای که به جزایر قناری پا گذاشت، دریانورد جنوایی لانچلوتو مالوچلو بود. وی در سال ۱۳۱۲ به جزیره لانزاروته (که احتمالاً به نام او نامگذاری شده است) وارد شد و تقریباً دو دهه در آنجا اقامت گزید تا سرانجام در جریان خیزش بومیان گوانچه به رهبری پادشاه آنها زونزاماس از آنجا اخراج شد.[۱]
تسخیر[ویرایش]
فتح جزایر قناری در سال ۱۴۰۲ توسط ژان دو بتنکور کاوشگر فرانسوی-نورمن آغاز شد. وی یک سال قبل با ارتشی کوچک از فرانسه بادبان‌ها را برافراشته و حرکت نموده بود. او فتح را به روشی نسبتاً دوستانه با تصرف جزیره لانزاروته با کمک مردم بومی آغاز نمود. فاتحان به زودی فوئرته‌ونتورا و ایه‌رو را نیز تصرف نمودند. پادشاه آن زمان جزائر گوادارفیا نوه زونزاماس بود، وی در زمانی که لانچلوتو مالوچلو قبلاً از لانزاروته دیدن کرده بود پادشاه آن جزیره بود
هنگامی که بتنکور جزیره را برای دریافت نیروهای کمکی از حکومت کاستیل ترک کرد، ناآرامی به دلیل درگیری بین شوالیه گادیفر دو لا سال از همراهان نردیک وی و یکی از افسران دیگر او برتان، آغاز شد، پای بومیان نیز به این درگیری‌ها بازشد. با این حال، بتنکور پس از بازگشت توانست اوضاع را آرام نماید. رهبر بومیان گوانچه در ۲۷ فوریه ۱۴۰۴ غسل تعمید داده شده و بدین ترتیب تسلیم اروپایی‌ها شد. پس از آن، ژان دو بتنکور توسط پاپ اینوسنت هفتم به عنوان پادشاه جزایر قناری اعلام شد، اما وی حکومت کاستیل را به عنوان ولی نعمت خود به رسمیت شناخت. سایر جزایر باقی مانده، لا گومرا، گران کاناریا، تنریف ولا پالما، به تدریج در طول یک قرن یا بیشتر به تسخیردرآمدند
پس از مرگ ژان دو بتنکور برادرزاده‌اش ماسیو دو بتنکور، جانشین وی شد. وی فردی ستمکار بود، او تگیسه را به عنوان پایتخت جدید دولتش تأسیس نمود. پرتغالی‌ها برای کسب سیادت بر این جزایر با کاستیلی‌ها در رقابت بودند. کاستیلی‌ها مشکوک بودند که ماسیو جزایر را به آنها خواهد فروخت، عملی که سرانجام وی در سال ۱۴۴۸ به انجام رسانید. نه بومیان و نه کاستیلی‌ها موافق این کار نبوده، و این امر منجر به شورشی شد که تا سال ۱۴۵۹ ادامه یافت، زمانی که پرتغالی‌ها مجبور به ترک جزایر شدند.
پرتغال رسماً سیادت کاستیل را به جزایر قناری در سال ۱۴۷۹ به عنوان بخشی از معاهده آلکاسواس (پرتغالی: Tratado das Alcáçovas)به رسمیت شناخت.
سراتجام فرماندار نظامی آلونسو فرناندز د لوگو (اسپانیایی: Alonso Fernández de Lugo) جزایر لا پالما (در سالهای ۱۴۹۲–۱۴۹۳) و تنریف (در سالهای ۱۴۹۴–۱۴۹۶) را برای تاج کاستیل فتح کرد، بنابراین تسخیر این مجمع الجزیره را کامل نمود.
منابع[ویرایش]
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Kingdom of the Canary Islands)». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱ ژوئن ۲۰۲۴.
- ↑ "Kingdom of he Canary Islands (Spain)". crwflags.com.
پیوند به بیرون[ویرایش]